İnfak kelimesi, Allah-ü telanın hoşnutluğunu kazanma niyeti ile harcamada, yardımlarda (maddi, manevi) bulunma anlamına gelir. Aynı zamanda "İnfak” kelimesinin taşıdığı mana iyi tahlil edilirse, bu ibadetin bir hikmetinin de, insanı ruh, şahsiyet ve karakter bakımından maddenin esaretinden kurtararak maneviyatı maddiyata hâkim kılması olduğu görülür. Bu yönüyle ibadetler içinde infakın ruha sağladığı belki de en büyük fayda, “vicdan huzurudur.
Rabbimiz buyuruyor ki;
“Allah yolunda infak edin. Kendi ellerinizle kendinizi tehlikeye atmayın. Amellerin hepsi en güzel olsun. Allah iyilik yapanları (hayır-hasenat, amel-i salih işleyenleri) sever.” (el-Bakara, 195) buyuruyor.
Medine’ de her sabah kalktıklarında fakirler kapılarında bir çuval erzak bulurlarmış. Bir sabah kalktıklarında bakarlarmış ki o gün çuval yok…
Biraz sonra sâla verilmeye başlamış. Medine sokakları Zeynel Abidin Hazretleri’nin vefat ettiği haberi ile çalkalanıyormuş. Halk büyük bir üzüntüye gark olmuş. Son görev için Zeynel Abidin Hazretleri’ni yıkayan imam efendi, mevtanın sırtında içi su dolu iri iri yaralar görmüş. Sırrını anlayamamış. Ehli Beyitten bir zat bu yaraların sırrını şöyle açıklamış: “Zeynel Abidin Hazretleri her sabah hazırladığı erzak çuvallarını sırtında taşıyarak fakirlerin kapısına götürür, sonra sessizce kapıdan ayrılırdı. Halk çuvalları kimin bıraktığını bilmezdi. O su toplamış yaralar işte o çuvallardan ötürü olurdu.” der.
YORUMLAR